fek al la fina venko

Promesoj de paco, de amo kaj ĝojo, Ni serĉas la lumon, sed trovas nur vojon. En mondo de revoj, kie revoj disiĝas, Fek al la fina venko, la sonĝoj foriĝas. Esperanto brilanta, revo de unueco, Sed fek al la sonĝoj, se mankas fideleco. Nia mondo disŝirita, koroj tro disiĝas, Fek al la fina venko, se homoj ne aliĝas. Ni devas lukti, krii, kaj batali forte, Ĉar sen peno kaj sango, venko estas vort'. Kie estas la pontoj, kiuj nin gvidas? Fek al la fina venko, se paco ne vidas. La fina venko estas revo malproksima, Fek al la mensogoj, se vero ne proksimiĝas. Ni kreu novan mondon, ne atendu miraklon, Fek al la fina venko, ni batalu kontraŭ obstaklon. Ni estas la ŝanĝo, la fajroj en la vento, Ĉiu ago, ĉiu vorto, ĉiu korbatado sento. Estas niaj venkoj, niaj propraj bataloj, Fek al la fina venko, ni kreas nian valoron. Do fek al la fina venko, saluton al l'vero, Ni kreos pacon, amon, en la mondo sen ero. Ni kreas venkon ĉi tie, ĉi momente, ĉi hore, Fek al la fina venko, ni laboras ĉi kore.