Verleden.... Heden.... Toekomst.... Verleden.... Je stem afgenomen, want praten mag niet. Je ogen gesloten, opdat je niet ziet. Je handen gebonden, mag geen verzet. Een lijf dat niet voelt, ligt daar op bed. Maar je geest weggevlogen, krijgen ze niet. Je bent nu onzichtbaar, zodat niemand je ziet. Niet meer gebonden, van je lijf losgemaakt. Wat ze ook doen, je wordt niet geraakt! Verleden.... Heden.... Toekomst.... Heden... Je stem is nog weg, want praten is fout. Je ogen zijn open, toch heb je het koud. Je handen zijn los, maar hangen machteloos neer. Je lijf is van jou, maar dat voel je niet meer. Je geest vliegt nog weg, al hoeft dat niet meer. Je wilt niet dat ze je zien, slaat je ogen steeds neer. Je geest en je lijf, zijn nog steeds apart. En in grote angst, wordt vroeger met nu verward. Verleden.... Heden.... Toekomst.... Toekomst... Is je stem nog aanwezig, krijg je die ooit terug? Sla je ooit tussen heden en verleden een brug? Kunnen je handen gaan voelen niet meer gebonden te zijn? Kan je lijf ooit functioneren met al die pijn? Vliegt je geest niet meer weg, omdat je nu weet: dat het nu, het nu is en het verleden geweest? Komen je lijf en je geest ooit nog op één lijn? Kun je ooit nog eens zeggen: "Ik ben blij om mezelf te zijn" © Artanne - 2024