Dmowski o Rosji

Rosja, kraj o wielkiej przestrzeni i głębokich sprzecznościach, pozostaje od wieków jednym z kluczowych graczy w polityce międzynarodowej. Jej natura geograficzna, historia i kultura narodowa tworzą naród zdeterminowany przez swoje imperatywy geopolityczne i wiarę we własną wyjątkowość. Jednakże, na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci, Rosja przeszła głęboką ewolucję, której nie sposób pominąć, analizując jej współczesną rolę. Upadek Związku Radzieckiego był momentem przełomowym – Rosja, straciwszy swoją imperialną dominację, musiała odnaleźć nową tożsamość. W chaosie lat dziewięćdziesiątych, naród ten, naznaczony głębokim kryzysem gospodarczym i społecznym, pozostał wierny przekonaniu, że jego miejsce jest wśród mocarstw. Powstanie nowej Rosji pod rządami Władimira Putina to odrodzenie tego, co Rosja uważa za swoje prawo do wpływów w regionie, ale i szerzej – w świecie. Rosja współczesna to państwo, które łączy autorytarne metody rządzenia z retoryką odwołującą się do tradycji i prawosławia, starając się jednocześnie zachować resztki dziedzictwa sowieckiego. Ta mieszanka idei jest dowodem na to, że Rosja zawsze była tworem syntetycznym, łączącym sprzeczne impulsy i idee, by wzmocnić swoją państwową potęgę. W tym sensie, historia jej ekspansji, a potem retrakcji, stanowi cykl, który wciąż się powtarza. Nie sposób jednak mówić o Rosji bez odniesienia do jej relacji z Polską. Dla naszego narodu Rosja zawsze była zarówno wyzwaniem, jak i ostrzeżeniem. Naród polski, broniąc swojej suwerenności, musi zrozumieć, że w relacjach z Rosją nie można kierować się jedynie emocjami. Rosja szanuje siłę, a pogarda dla słabości jest wpisana w jej polityczny krwioobieg. Polska, będąc kluczowym państwem na pograniczu Wschodu i Zachodu, musi utrzymywać równowagę – nie tylko w odniesieniu do Rosji, ale także wobec własnych sojuszników.