Cyprian Kamil Norwid - Ironia

Żeby to można arcydzieło Dłutem wyprowadzić z grubych brył I żeby dłuto nie zgrzytnęło Ni młot je ustawnie bił a bił!... Żeby to tchem samym harmonii Można było kręcić wozów oś; I bez s-krzypnięcia wstecz ironii, Żeby się udało zrobić coś... Oh! jakże spałby sobie człowiek Wyższy nad skargi ustawiczne; Lecz cóż? gdy jeszcze i u powiek Roz-siędą się sny ironiczne!!... Uczucie zwiedza bez ironii Szlaki bite cudzym cierpieniem; Lecz kto był pierwej tam, wie o niej, Że jest - koniecznym bytu cieniem Ty myślisz może, że wiek złoty, Bez walk, sam przyjdzie do ludzkości? - A gdzież?... powiodą pierw te cnoty, Od których cofa strach śmieszności!...