Ölüm rabıtası

Ölüm rabıtası, sessizce düşer kalbime, Bir ağıt yankılanır gecenin derininde. Yollar uzanır bilinmezin eşiğinde, Ruhumda sızar bir sancı sessizliğinde. Gökyüzünde solgun yıldızlar titrer, Bir sır fısıldar gece, geçmişi hatırlatır. Gözlerimde bir hüzün, derinlere saklı, Her adımda yankılanır bir yara, bir akı. Sessizlik örterken kaybolmuş izleri, Zaman unutur mu yitip giden sözleri? Ruhlar yürür ağır adımlarla sonsuzluğa, Her nefeste bir çığlık saklı yalnızlığa. Yitirilmiş sevdalar düşer gönül bahçeme, Her damla, acıyı işler sessizce içime. Ölüm rabıtası, vuslatı arayan bir elçi, Ne bir son ne de bir başlangıç, sadece bir bilmece. Ruhlar dans eder ecelin gölgesinde, Hüzün dokunur gecenin en derin yerinde. Bir sancı çöker, kalbimi saran ince bir dert, Ölüm rabıtası, zamansız bir nefes, tükenmeyen bir sır. Zaman biter mi, yoksa yeniden mi doğar? Sonsuzluğun kapısında bir umut mu arar? Ölüm rabıtası, bir fısıltı, bir dua, Unutulmaz izler bırakır, kaybolur sonsuza