Δήθεν Επανάσταση.

Pημάζουν οι ιδέες, πoυ κυνηγήσαμε, ερείπια, σε κλειστά παραθυρόφυλλα. Σημαίες κι εμμονές, που τραγουδήσαμε, ειδήσεις, που κατέληξαν μονόστηλα. Ξεψύχησαν τα στέκια π’ αράξαμε, ναυάγησαν, σε βρώμικα απόνερα. Συνθήματα και σκέψεις, που φωνάξαμε, νεκρώσιμα από γκράφιτι, στ’ απόμερα. Δειλοί ταγοί, προσκύνησαν τ’ ασήμαντα, ανίκανοι για οδηγοί κι αρχάριοι, χαθήκανε σε πελάγη πολυκύμαντα, του τίποτα, απλοί σφουγκοκωλάριοι. Εμπόροι ματωμένων εξεγέρσεων, παράγωγα εθελουσίας στείρωσης, τις έγχρωμες κραυγές, των υποσχέσεων, λευκαίνουν, σε κλιβάνους αποστείρωσης. Μα εκεί, στις παρυφές τ’ ακατανόητου, αγέρωχη σαρκώνεται, η δήθεν επανάσταση, ερήμην, του συστήματος, τ’ ανόητου, ορίζει τους καιρούς, για την νεκρανάσταση. Εμπόροι ματωμένων εξεγέρσεων, παράγωγα εθελουσίας στείρωσης, τις έγχρωμες κραυγές, των υποσχέσεων, λευκαίνουν, σε κλιβάνους αποστείρωσης. το τέλος δεν ορίζεται ακουμπάει τον ορίζοντα που όλοι καθυβρίζετε.