[polish] [intro] Na górze w starym zamczysku Mieszkała księżna Ludmiła I choć liczyła czterdziestkę, Dziewicą cnotliwą była. Miała, jak głosi legenda, Bogactwa bez liku pono, Na szyi zaś, Bóg wie po co, Nosiła wstążkę czerwoną. Aż zjawił się w dali rycerz Niewiadomego imienia, Co w sercu księżnej Ludmiły Obudził dziwne pragnienia. I gdy za rękę ją ujął, Słodycz przeszyła jej łono, Lecz wnet wskazała na szyję Z tajemną wstążką czerwoną. „Jest u nas zwyczaj rodowy, Co czasów prastarych sięga, Że każdą kobietę dzieli Na dwoje czerwona wstęga. Wybieraj tedy, rycerzu, Nuż ci się wybór poszczęści, W dół albo w górę od wstęgi Jedną z obydwóch mych części”. A rycerz ów był poetą I rozmarzonym artystą, A co najgorsze był głupcem I wielkim idealistą. Więc rzekł po krótkim namyśle: „O skarbie mój wytęskniony! Wybieram tę część, co leży W górze od wstęgi czerwonej!”. Strasznie się słabo zrobiło Na takie słowa Ludmile, Znikła w sąsiedniej komnacie, Ale wróciła za chwilę. I ujrzał rycerz zdumiony, Że zacna księżna Ludmiła Ze swojej wstęgi czerwonej Podwiązki sobie zrobiła. Tekst: Julian Tuwim